[αρχική]
Ο Κωνσταντίνος Ζουλιάτης με την ταινία του για τον Έλληνα μουσικό φιλόσοφο Γιάννη Χρήστου, σε μια στιγμή που είναι απόλυτα απαραίτητη η προβολή της εθνικής μας ταυτότητας σ’όλο τον κόσμο, συνθέτει μια συγκλονιστική μαρτυρία για την προσωπικότητα και το έργο ενός καλλιτέχνη που αν είχε ζήσει θα είχε αλλάξει η θρησκεία της παγκόσμιας μουσικής σκέψης. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που το έκανε τη στιγμή που το είχαμε σχεδόν όλοι ξεχάσει. Επίτευγμα συγκινητικό και απόλυτα χρήσιμο για την Ιστορία του τόπου μας... Αυτοί είμαστε, αυτοί θα μπορούσαμε να είμαστε.
Σταμάτης Κραουνάκης [συνθέτης]
Η «ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ» του Κωστή Ζουλιάτη είναι μια ταινία από ένα δημιουργό που ισχυρίζεται ότι δεν είναι σκηνοθέτης. Αυτός λοιπόν ο «μη σκηνοθέτης» με αυτήν την ταινία κατάφερε να μάς μεταδώση μία πληρότητα, μία συγκίνηση και αισθητική χαρά, συναισθήματα που με κατέκλυσαν μετά το πέρας της προβολής της ταινίας. Για μιά ακόμα φορά διαπιστώνει κανείς, πόσο ουσιαστικό και πόσο καίριο στην τέχνη, είναι η αγάπη και το πάθος για να εκφράσεις ιδέες που έχουν κάτι ουσιαστικό να πούν. Σ’αυτήν την ταινία αναδεικνύεται η προσωπικότητα και το έργο, αλλά και οι φιλοσοφικές τοποθετήσεις ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δημιουργούς σε παγκόσμια κλίμακα, του συνθέτη Γιάννη Χρήστου, μέσα από τις σκέψεις του ιδίου, το έργο του, αλλά και από μικρές παρατηρήσεις και σχόλια συνεργατών του. Θέλω λοιπόν να σφίξω το χέρι στον νέο «μη σκηνοθέτη» Ζουλιάτη για το θάρρος του σε αυτούς τους καιρούς να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει ελπίδα που μπορεί να την αναζητήσει κανείς στους νέους ανθρώπους. Στην τέχνη δεν είναι απαραίτητοι οι «τεχνίτες». Πάθος, αγάπη, ταλέντο, ήθος, ευαισθησία και προσπάθεια ανεύρεσης του τρόπου επικοινωνίας με τον διπλανό σου που αποτελεί και τον στόχο σου.
Χρήστος Λεοντής [συνθέτης]
Ο Κωστής Ζουλιάτης έκανε την μοναδική καλή ταινία μυστηρίου από γενέσεως ελληνικού κινηματογράφου. Ασχολήθηκε με πάθος, συγκρούστηκε, απελπίστηκε και ηττήθηκε (νικώντας) από το μεγαλύτερο μυστήριο της ελληνικής μουσικής: τον Γιάννη Χρήστου και το ερωτηματικό ενός μέλλοντος που εκείνος πήρε μαζί του. Ο Ζουλιάτης με φωνή οφφ (σαν τους παλιούς ντετέκτιβ των φιλμ νουάρ) διηγείται την ιστορία της δικής του εμμονής με τον συνθέτη και μέσα απ’αυτήν υποψιαζόμαστε έναν κόσμο μεταγενέστερο από όλα όσα έχει κατορθώσει ποτέ η ελληνική καλλιτεχνική συλλογικότητα. Έναν κόσμο που ενώνει την δική μας αρχαιότητα με μιαν απελευθέρωση του μοντέρνου ψυχισμού. Που κάνει την σύγχρονη νεύρωση να βρει το φάρμακο μέσα απ’την τελετή ενός άγριου ελληνικού κλασικισμού που ξεχάστηκε. Ο κόσμος αυτός δεν ολοκληρώθηκε, ως γνωστόν, από τον Χρήστου, αποσιωπήθηκε δε –όχι οπωσδήποτε κακοπροαίρετα- απ’την μετά τον θάνατό του Ευρωπαϊκή μουσική γραμματολογία. Το οφφ του Κωστή ευαίσθητα, αυτοσαρκαστικά και θαρραλέα, τραβάει το χαλάκι κάτω απ’τα πόδια μας κι αποκαλύπτει τη σκόνη που κρύβεται κάτω απ’αυτό. Είτε πέσουμε κάτω γκρινιάζοντας είτε σκύψουμε έκθαμβοι να δούμε, ο σκηνοθέτης έχει κερδίσει (παραδεχόμενος σεμνά την ήττα του, που είναι και δική μας).
Φοίβος Δεληβοριάς [τραγουδοποιός]
Ένα έργο ισάξιο με το ίδιο το έργο του Χρήστου. Συγκλονιστικό.
Νίκος Πλατύραχος [συνθέτης]
Μια σπουδαία, σημαντική και απόλυτα χρήσιμη ταινία για έναν ξεχασμένο συνθέτη, που δεν θα’πρεπε να ξεχαστεί.
Frank Dommert [δισκογραφικός παραγωγός – Sonig]
Σταμάτης Κραουνάκης [συνθέτης]
Η «ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ» του Κωστή Ζουλιάτη είναι μια ταινία από ένα δημιουργό που ισχυρίζεται ότι δεν είναι σκηνοθέτης. Αυτός λοιπόν ο «μη σκηνοθέτης» με αυτήν την ταινία κατάφερε να μάς μεταδώση μία πληρότητα, μία συγκίνηση και αισθητική χαρά, συναισθήματα που με κατέκλυσαν μετά το πέρας της προβολής της ταινίας. Για μιά ακόμα φορά διαπιστώνει κανείς, πόσο ουσιαστικό και πόσο καίριο στην τέχνη, είναι η αγάπη και το πάθος για να εκφράσεις ιδέες που έχουν κάτι ουσιαστικό να πούν. Σ’αυτήν την ταινία αναδεικνύεται η προσωπικότητα και το έργο, αλλά και οι φιλοσοφικές τοποθετήσεις ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δημιουργούς σε παγκόσμια κλίμακα, του συνθέτη Γιάννη Χρήστου, μέσα από τις σκέψεις του ιδίου, το έργο του, αλλά και από μικρές παρατηρήσεις και σχόλια συνεργατών του. Θέλω λοιπόν να σφίξω το χέρι στον νέο «μη σκηνοθέτη» Ζουλιάτη για το θάρρος του σε αυτούς τους καιρούς να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει ελπίδα που μπορεί να την αναζητήσει κανείς στους νέους ανθρώπους. Στην τέχνη δεν είναι απαραίτητοι οι «τεχνίτες». Πάθος, αγάπη, ταλέντο, ήθος, ευαισθησία και προσπάθεια ανεύρεσης του τρόπου επικοινωνίας με τον διπλανό σου που αποτελεί και τον στόχο σου.
Χρήστος Λεοντής [συνθέτης]
Ο Κωστής Ζουλιάτης έκανε την μοναδική καλή ταινία μυστηρίου από γενέσεως ελληνικού κινηματογράφου. Ασχολήθηκε με πάθος, συγκρούστηκε, απελπίστηκε και ηττήθηκε (νικώντας) από το μεγαλύτερο μυστήριο της ελληνικής μουσικής: τον Γιάννη Χρήστου και το ερωτηματικό ενός μέλλοντος που εκείνος πήρε μαζί του. Ο Ζουλιάτης με φωνή οφφ (σαν τους παλιούς ντετέκτιβ των φιλμ νουάρ) διηγείται την ιστορία της δικής του εμμονής με τον συνθέτη και μέσα απ’αυτήν υποψιαζόμαστε έναν κόσμο μεταγενέστερο από όλα όσα έχει κατορθώσει ποτέ η ελληνική καλλιτεχνική συλλογικότητα. Έναν κόσμο που ενώνει την δική μας αρχαιότητα με μιαν απελευθέρωση του μοντέρνου ψυχισμού. Που κάνει την σύγχρονη νεύρωση να βρει το φάρμακο μέσα απ’την τελετή ενός άγριου ελληνικού κλασικισμού που ξεχάστηκε. Ο κόσμος αυτός δεν ολοκληρώθηκε, ως γνωστόν, από τον Χρήστου, αποσιωπήθηκε δε –όχι οπωσδήποτε κακοπροαίρετα- απ’την μετά τον θάνατό του Ευρωπαϊκή μουσική γραμματολογία. Το οφφ του Κωστή ευαίσθητα, αυτοσαρκαστικά και θαρραλέα, τραβάει το χαλάκι κάτω απ’τα πόδια μας κι αποκαλύπτει τη σκόνη που κρύβεται κάτω απ’αυτό. Είτε πέσουμε κάτω γκρινιάζοντας είτε σκύψουμε έκθαμβοι να δούμε, ο σκηνοθέτης έχει κερδίσει (παραδεχόμενος σεμνά την ήττα του, που είναι και δική μας).
Φοίβος Δεληβοριάς [τραγουδοποιός]
Ένα έργο ισάξιο με το ίδιο το έργο του Χρήστου. Συγκλονιστικό.
Νίκος Πλατύραχος [συνθέτης]
Μια σπουδαία, σημαντική και απόλυτα χρήσιμη ταινία για έναν ξεχασμένο συνθέτη, που δεν θα’πρεπε να ξεχαστεί.
Frank Dommert [δισκογραφικός παραγωγός – Sonig]
Η Αναπαράστασις του Κωστή Ζουλιάτη μου άφησε μια περίεργη συγκίνηση. Ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Γιάννη Χρήστου και αυτό μου έδωσε τη χαρά ότι, παρ’όλο που έχω ακούσει πολλή μουσική, πάντα υπάρχουν σημαντικά πράγματα να ανακαλύψω. Η αφήγηση του Κ.Ζουλιάτη δομημένη μετά από σχολαστική έρευνα, είναι συναρπαστική, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή του μεγάλου συνθέτη. Επιδίωξε να μας τον συστήσει και να μας τον γνωρίσει μέσα από την αγάπη που ο ίδιος έχει για τον δημιουργό και τη μουσική του. Και το πέτυχε μιλώντας ανεπιτήδευτα, με ευγένεια και σεβασμό. Ο Γιάννης Χρήστου είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής πρωτοπορίας και εύχομαι η Αναπαράστασις να είναι η ευκαιρία να γνωρίσουν περισσότεροι την προσωπικότητα και τη μουσική του. Βγήκα από το σινεμά με εκείνο το αίσθημα που σε κάνει να νιώθεις πιο πλούσιος από κάτι που μαθαίνεις.
Ξενοφών Ραράκος [ραδιοφωνικός παραγωγός - Μελωδία FM]
Ξενοφών Ραράκος [ραδιοφωνικός παραγωγός - Μελωδία FM]